داشتم طبق معمول تلاش میکردم که مطلب بنویسنم ولی متاسفانه باز هم دچار قحطی شدم. اصلا قطحی چیه انگار دزد بهم زده و هر چی داشتم و نداشتم برده . طرفای ظهر با استاد زاویه دید صحبت میکردم گفت که وقتایی هم که حالت خوب نیست بنویس بهش گفتم مشکل من اینه اون وقتایی که حالم خوب نیست اونقدر وسواسی می شم که نمی تونم چیزی بنویسم چون کافیه چند خط بنویستم یهو میگم این چیه نوشتی واقعا که اخه ادم اینطوری مطلب می نویسه ؟ اونقدربه این حرفها ادامه میدم که به ناچار همون چند خط و پاکش میکنم .

خلاصه که سرم بدجور شلوغ بود نشد با استاد گرام صحبت و ادامه بدم ولی توی صحبتهاش گفت که از بس خونه مونده حس زندانی بهش دست داده توی دلم گفتم خوش به حالش حداقل خونه که باشی به کارای عقب افتاده می تونی برسی من که کلی کار دارم ولی وقت نمیکنم بهشون رسیدگی کنم . خلاصه که ما باید هر روز بیاییم سرکار و با کرونا بجنگیم و استاد زاویه دید و همکاراشون در خانه با کرونا می جنگن.

به این واکسن کرونا هم حالا حالا نمیشه امید داشت . به قولی اگه به دست ما برسه بعد از سالی... معلوم نیست که قاچاق بشه برای جاهای دیگه . اصلا به دست ما می رسه ؟ نمی دونم والا ...

دلم لک زده برای قدم زدن توی خیابون ، رفتن به رستوران ، کافی شاپ، فروشگاه ، خرید کردن ، مسافرت رفتن و بغل کردن دوستام. یادمه همه اینها رو قبلا توی یه مطلب دیگه نوشتم ولی همین چیزهای ساده و پیش پا افتاده که تا پارسال خنده دار می اومد در موردشون حرف بزنیم الان شده امال و آروزهامون . حتی اتوبوس و مترو سوار شدن الان برام لذت بخشه دیگه جمعیت زیاد اذیتم نمیکنه بلکه تازه خوشم هم میاد. دست فروشهای توی مترو که از شیرمرغ تا جون آدمیزاد می فروشن قبلنا هیچی ازشون نمی خریدم ولی اگر الان سوار مترو

بشم و یکی شونو ببینم حتما ازشون خرید میکنم. حتی اون بچه های کوچیکی که فال یا گل می فروشن . دلم زیارت امام زاده صالح می خواد توی حیاطش بشینم و دم غروب صدای نقاره گوش کنم . دلم بازار تجریش میخواد که توی خیابونهای تنگش که پر از مغازه های رنگ و وارنگ هست قدم بزنم و به اطراف نگاه کنم . یادش بخیر یک بار با دوستام رفتیم امام زاده صالح چادر سرمون کردیم و چقدر خندیدیم.جلوی درب ورودی یه خانمی که خبرنگار بود ازمون عکس گرفت و بعد برامون ایمیل کرد یه بارم با مادرم رفتیم نذری نون پینر درست کرده بودم رفتیم هم نذری پخش کردیم هم زیارت

یادآوری این خاطرات قبلنا برام عادی بودن ولی  الان چقدر دوست داشتنی و دست نیافتنی شدن

الان ارزومه با مادرم برم زیارت امام زاده صالح، برم مسافرت

آرزومه با مترو برم بازار تهران

آرزومه با دوستام بدون ترس بریم کافه بشینیم و بگیم و بخندیم

چه آروزهایی که تا سال پیش اینقدر دور نبودن...

مطلب قبلی را مدتی بود نوشته بودم ولی چون نادر پسورد وای فای رو عوض کرده بود نمی توانستم به نت دسترسی داشته باشم البته کمی تا قسمتی حال دلم

ابری بود و انگیزه ای برای پست کردن مطلب نداشتم . امشب عزم را جزم کردم و کامپیوتر رو گذاشتم روبروی نادر تا پسورد جدید را وارد کند

 بعد از مدتها امروز موفق شدم با دوست و استاد عزیزم ( استاد کلاس زاویه دید  ) چند دقیقه ای صحبت کنم . مدتی بود خیلی نا امید بودم و تمام ذهنم پر از نگرانی بود. امروز بهم گفت : کلمه امید خیلی ساده است

و از نظر حروفی بسیار کوتاه است ولی تمام زندگی در اون خلاصه می شود بار معنایی زیادی داره اگر امید نباشد هیچ مادری به فرزندش شیر نمی دهد و هیچ انسانی تلاش نمی کند ،

بدون امید یعنی پایان زندگی . همیشه به من می گفت امید داشته باش جایی که فکرش رو نمی کنی گشایشی می شود همیشه روزنه ای وجود دارد نوری از جایی می تابه .

گفت ، روجین به زبان شمالی به پنجره کوچکی که قدیمی ها برای خانه تعبیه می کردند گفته میشد داخل خانه با همان نور کمی که از روجین می تابید روشن می شد

اگر کسی نا امید می شد بهش می گفتن روجین رو نمی بینی .

همونطور که گفتم دوستم یا منبع الهام است یا صحبتهای گهربارش برایم حکم طلا رو دارن.

داشتن دوست خوب یعنی اینکه خدا دوستم داره که یک همراه خوب در کنارم قرار داده

براتون داشتن دوستان خوب آرزو میکنم